Centre for Social Policy – University of Antwerp / Social Policy
De vertaling van deze getuigenis werd automatisch gegenereerd door een vertaalprogramma. Bedankt voor uw begrip.
Naast een ecologisch probleem zie ik klimaatverandering als een sociale kwestie. Door de grenzen van de planeet te overschrijden, vernietigen we het ecosysteem waarin de mensheid kan gedijen. We schaden de “natuur” niet, we schaden onszelf.
Mijn onderzoek gaat uit van sociale ongelijkheid. Klimaatverandering vergroot de ongelijkheid: degenen die al kwetsbaar zijn, worden het hardst getroffen. Op wereldschaal, en binnen samenlevingen. Nu al, en nog meer in de toekomst. Tegelijkertijd verergert de grote (en toenemende) ongelijkheid de klimaatverandering: de sterke, doelgerichte en structurele beleidsmaatregelen die nodig zijn, zijn veel moeilijker te sturen in zeer ongelijke samenlevingen.
Het was een angstaanjagende ervaring, die ons in staat stelde om volledig te verzinken in het feit dat de manier waarop we onze productie en consumptie organiseren, de vrijheid van onze kinderen om hun eigen toekomst vorm te geven, aantast. Mijn kinderen zullen 12 en 15 jaar oud zijn in 2030, wanneer klimaatwetenschappers ons waarschuwen dat we misschien al onomkeerbare omslagpunten zijn gepasseerd, wanneer we verdergaan op onze huidige emissieroute. De jeugd van vandaag zal hier niets over te zeggen of te delen hebben gehad. Met dit in het achterhoofd heeft het verminderen van de voetafdruk van onze familie nooit het gevoel gehad dat het een opoffering was. We leven zonder auto, hebben de industriële veeteeltproducten uit onze voeding gehaald, reizen over land in plaats van door de lucht en zijn gestopt met het kopen van “spullen”. We halen elektriciteit uit hernieuwbare bronnen en – waarschijnlijk de gemakkelijkste en meest effectieve van allemaal – we hebben ons geld (www.moveyourmoney.be) verplaatst naar een bank die niet investeert in fossiele brandstoffen, ontbossing, mensenrechtenschendingen, oorlog.
Toch realiseer ik me (frustrerend genoeg) dat veranderingen in levensstijl nooit de volledige oplossing kunnen zijn en daarom voel ik me vaak ongemakkelijk om er over te spreken: Ik wil geen perfectie van mijzelf of van anderen verwachten, terwijl de gigantische gevolgen op wetgevend, fiscaal en infrastructureel niveau buiten de reikwijdte van de richtlijn blijven. Ja, het is zinvol om ons gedrag te veranderen, maar we hebben geen tijd meer om te wachten op een traject waarbij individuele keuzes alle sectoren langzaam maar zeker veranderen in duurzaamheid. Overheden hebben bewezen in staat te zijn om doelgericht maatschappelijke systemen te sturen en te bouwen in het algemeen belang (bijv. de uitbreiding van de welvaartsstaat). De oplossingen om de klimaatverandering aan te pakken zijn beschikbaar en daarom is de samenwerking die nodig is om onze wereld op het spoor van klimaatneutraliteit te zetten, een enorme kans om ons economisch systeem opnieuw op één lijn te brengen en meer recht te doen aan de manier waarop het gezondheid, veiligheid, welvaart en welzijn verdeelt.
Originally posted 2018-05-18 19:03:34.